Amor e diario

Amor e diario

Novella

Capitulo un: Un puncto de luminose intimitate sub le pluvia in Paris

Illo esseva un die de pluvia in Paris, e le fenestras del café esseva coperte per guttas lucente como diamantes liquefacite. Io habeva con me mi libro de Montaigne, ma io legeva solmente usque medietate, nam mi oculos esseva captivate per cella qui entrava.

Illa habeva dece-octo annos, un etate in le qual on es ancora sur le limine del juventute, sed jam armate per claritate ardente. Io, con vinti-quatro annos, me sentiva quasi vetule in su presentia, como si mi brevissime experientias jam habeva deponite sur mi humeros un peso quem illa non itero cognosceva.

Nos parlava, primo timidemente, postea con un ardor que surprendeva nos. Su voce esseva basse, e illa rideva per un lumine que abatteva tote mi resistentias. Io narrava mi amores passate, illa confideva su libros favorite. Nostre dialogos cresceva in intimitate intellectual: ridente, discutente, explorante. Inter nos cresceva un intimitate sin contacto, sed plen de expectation e anticipation.

Il esseva tarde quando nos exiva insimul. Le pluvia habeva cessate, e le pavimento brillava como un speculo obscur. In le claritate nocturne, illa prendeva mi mano, e io non esseva plus le philosopho con mi notas e libros: io esseva solmente un juvene homine qui habeva incontrate in su vita un miraculo.

Io sape que nostre relation es delicate, plen de emotion e novitate. In iste fragile mixtura de juventute e fervor, de presentia e secreto, il ha un veritate que nihil potera cancellar.

Nostre dialogos cresceva in intimitate intellectual: ride, discutente, explorante.

E in mi diario, io scribe:

Un femina juvene, un viro etiam juvene, duo animas qui se recognosce in le speculo del altere. Isto es amor, isto suffice.