Ode al amor

Oda al Amor

In le claritate del luna, tu oculos scintilla,
Un universo de constellationes se refracte in lor abysso.
Le tocco de tu mano es un canto, Un melodia quem le corde sona, un mysterio sin fin.

Tu surriso es le alba, illuminante le matino,
E tu riso, un symphonia del natura, Que resona tra campos de mi anima,
E excita le silentio de mi corde.

Amor, tu es le flamma que non se extingue,
Le vento que misce me a altores inattingibile,
Tu es le aqua, pur e transparente,
In le qual io me immerge, obliviante tempore.

Nos es duo flammas:
Tu surriso es le aurora, illuminante le die,
E tu riso, un symphonia del natura,
Que echoa tra campos de mi anima,
E excita le silentio de mi corde.
Celle ardores se funde in un,
Dansante sub firmamento,
in eternal nocte.

Le amor es nostre arte, nostre conflictos, nostre pace,
Es le halito, le vita, le essentia de nostre esser.

Amor, tu es le poesia de mi vita, Le rythmo del mi corde, le melodia de mi dies.
In te, io trova le veritate, le passion, le divinitate;
In tu oculos, io me perde, e in tu bracchios, io renasce.

Martin Lavallée